Piše: Benjamin Isić
Datum: 05.10.2024. u 22:35
Kategorija: Kritika političkog uma
Prvi predsjednik tuzlanske općinske organizacije najveće partije u Bošnjaka bio je univerzitetski profesor, najmlađi doktor nauka u sjeveroistočnoj Bosni 1960-ih, jedan od najcjenjenijih jugoslovenskih ekonomista u periodu 1950-1970.-ih, menadžer tuzlanskih i okolotuzlanskih rudnika (Kreka, Lukavac, Banovići) i osnivač Instituta za rudarska i hemijsko-tehnološka istraživanja u kojem je sa saradnicima stvarao temelje na kojima se razvila tuzlanska industrija (prevashodno hemijska, a zatim i ostale grane + termoelektrana), a koji će pod njegovim vodstvom postati jedna od najrespektabilnijih institucija tog tipa na Balkanu.
Taj čovjek, čija je djela i lik od zaborava sačuvao prof. dr. Kadrija Hodžić (član i funkcioner partije koja je glavni antagonista stranke u kojoj je prvospomenuti bio predsjednik općinske organizacije), jedan je od prvih koji su prepoznali potrebu osnivanja visokoškolske obrazovne institucije u Tuzli i jedan od rijetkih koji su nastavili raditi na tom fonu iza kulisa, u vremenu kada su Zagreb i Beograd (ali i određene lobanje u Sarajevu) smatrali da tuzlansko-sprečanski kraj ne treba imati svoj univerzitet. Taj je čovjek lobirao i privoljavao nadležne moćnike iz Centralnog komiteta republičkog Saveza komunista da nam u Tuzli barem otvore još poneko odjeljenje sarajevskog Univerziteta (uz postojeće Tehnološki i Rudarski fakultet u Tuzli, koji su poslovali kao isturena odjeljenja sarajevskog Univerziteta) da se i naša mladost obrazuje na vlastitom ognjištu, pritom nastavivši stvarati temelje za osnivanje UNTZ.
Pllatio je debelu cijenu lokal-patriotizma i suprotstavljanja nekontrolisanoj eksploataciji soli koja je dovela do toga da je dobar dio stare gradske jezgre (posebno Srpska Varoš) nestao s lica Zemlje, skupa sa neprocjenjivim arhitektonskim blagom, progutanim dvojako – što od slijeganja tla, što od pohlepe Beograda, Zagreba i lokalnih izdajnika koji su prodavali našu so i ostale sirovine srbijanskoj i hrvatskoj hemijskoj industriji po cijeni četiri puta manjoj od tržišne!
Cijena njegovog revolta je prvobitno bilo protjerivanje sa Univerziteta u Sarajavu, na Visoku ekonomsko-komercijalnu školu u Brčkom od koje je onda napravio Ekonomski fakultet koji i danas postoji.
Pošto ga nisu uspjeli utišati, protiv njega i još nekoliko tuzlanskih velikana pokrenut je montirani politički postupak, u narodu poznat kao “Tuzlanski procesi”, u kojem su osumnjičeni za antirevolucionarno djelovanje te muslimanski nacionalizam, besmisleno i bez ikakvih materijalnih dokaza, a na temelju rekla-kazala svjedočenja domaćih izdajnika. Osuđen je na sedam godina teške robije u livnici čelika zeničke željezare, oduzeta su mu sva naučno-nastavna zvanja i preko noći je izbrisan iz naučnog, društvenog i političkog života Jugoslavije. Osnivanje UNTZ za kojeg se borio dočekao je na robiji, zamijenivši aktovku i pero teškim kantama i lopatama.
Jedan je od prvih koji su stali u borbu za povratak narodnog imena Bošnjak i jedan od prvih koji su odlučili stati u kraj višegodišnjem zulumu pojedinih partijskih struja čije su ruke držale Bosnu, njen narod i akademsku elitu pod zvonom ne dopuštavši da se čuje naš glas. Svoje je djelovanje pokušao kanalisati kroz najveću partiju u Bošnjaka od koje se kasnije distancirao (ili je marginaliziran je od strane kriminalne bulumente i polusvijeta koji je zauzdao stranku kano vlastitog ata).
Njegovo ime je Salih Burek. Rahmetli prof. dr. Salih Burek bio je zakleti socijalista, musliman, Tuzlak (rođeni!) i Bošnjak, ma koliko to neko pokušavao predstaviti nespojivim.
Možete li večeras, noć pred lokalne izbore, prepoznati ovakvog lidera u bilo kojoj tuzlanskoj političkoj organizaciji? Teško. Pogotovo ga je teško naći u onoj najvećoj bošnjačkoj, koja se u slobodnom padu razbila o tle, prokopala ponor i nastavila da ponire do najvećih dubina još otkako postoji, daleko od puta kojeg su pokušali da grade njeni ideološki očevi, među kojima je bio i rahm. profesor Burek.
Nama ostaje da se nadamo da se iz grešaka u prošlosti naučilo, da se više ne ponavljaju i da, konačno, prestanemo s politikantstvom i počnemo se baviti politikom.
Benjamin Isić rođen je u Tuzli 25. juna 1996. godine. Apsolvent je općeg studija medicine i dugogodišnji aktivista nevladinog sektora pri studentskim udruženjima iz biomedicinskih branši. Sin oca ratnog vojnog invalida, borca Armije Republike Bosne i Hercegovine te majke prognane iz Srebrenice, čijih je preko stotinu članova šire porodice izgubilo život u genocidu počinjenom nad stanovništvom Podrinja. Potomak srbijanskih muslimana izgnanih sa stoljetnih ognjišta i živi svjedok generacijskog usuda muhadžirluka balkanskih muslimana u borbi za goli život, vječitog motiva za istraživanje i osvještavanje sunarodnika kroz pisanje o istome.
