Piše: Igor Radulović
Datum: 11.12.2021. u 15:25
Kategorija: Kritika političkog uma
S obzirom da bosanska javnost, za pretpostaviti je, ne poznaje sve aktere političkog života u Crnoj Gori, kako bi se tekst koji je pred vama bolje razumio,kratko ćemo ih predstaviti.
Zdravko Krivokapić premijer Vlade Crne Gore poznat kao intimius pokojnog Amfilohija Radovića. Aleksa Bečić predsjednik Skupštine Crne Gore, poznat je po tome da izbjegava da se izjasni o bilo kojoj važnijoj identitetskoj temi. Andrija Mandić, poznat i po nadimku vojvoda Rajo, predsjednik je Nove srpske demokratije, stranke koja svoju politiku zasniva na srpskom nacionalizmu i rusofilstvu. „Srpska Sparta“ jedan je od naziva kojom srpski hegemonisti nazivaju Crnu Goru, u cilju prisvajanja crnogorskog istorijskog i kulturnog nasljeđa. Slaven Radunović je poslanik u Skupštini CG, poznat po nacionalističkim i mizoginim ispadima, koji je rukometašice reprezentacije Crne Gore uporedio sa nacističkim sportistima, kao i ultimatimu policiji prilikom pokušaja nasilnog upada demontranata u Skupštinu tokom anti –NATO protesta, kada im se obraio riječima: „Dajemo vam još deset minua!“. Jovanka Radičević je crnogorska rukometašica, koja je osim po vrhunskim sportskim rezultatima poznata i po javnom iskazivanju patriotizma. Dritan Abazović je, vjerujemo, donekle poznat javnosti BiH, ali važno je napomenuti da GP URA čiji je predsjednik sa svoja četiri poslanika daje podršku anticrnogorskim i anizapadnim snagama da vrše vlast u Crnoj Gori i devastiraju njene temeljne vrijednosi.
Poznati Fincherov film počinje razgovorom Daisy Fuller, koja se nalazi na samrtničkoj postelji u New Orleansu, dok se približava uragan Katrina, i njene ćerke o željezničkoj stanici izgrađenoj 1918. godine i slijepom proizvođaču satova, gospodinu Gateau, koji je bio angažovan da napravi sat za stanicu. Kada je sat na stanici svečano otkriven, na nemalo iznenađenje prisutnih, vrijeme je otkucavao unazad… 11. novembra 1918. godine, samo petnaest dana prije početka sramne Podgoričke skupštine, rađa se dječak vrlo neobičnog izgleda koji je izgledao kao starac u tijelu bebe. Dobio je ime Benjamin Button, prohodao je uz pomoć štaka sedam godina kasnije…
Crna Gora je te 1925. uveliko bila u invalidskim kolicima, nije imala ni imena ni prezimena, polomljena, izdana i prodana od svoje đece, prijatelja i saveznika, ostavljena na nemilost neprijateljima, i njoj je istorijski sat vrijeme uveliko otkucavao unazad. Mnogo godina kasnije, poput Benjamina Buttona, u inverziji vremena, te 2006. godine ponovo je bila mlada i puna života sa iskustvom svog milenijumskog trajanja, posrtanja i uzdizanja, ali opet nedovoljno opamećena da joj se kao lošem đaku ne dogodi 2020. kad je istorijski sat opet uveliko počeo vrjeme otkucavati unazad…
Crnogorski premijer Zdravko Krivokapić je, prije nekoliko dana zajedno sa ministrima, ili apostolima, kako ih je svojevremeno nazvao, na godišnjicu izglasavanja Vlade predstavio rezulatate rada i planove za budućnost. Činjenica je da neprestani ”rat” univerzitetskog profesora mašinstva s padežiima i riječima dužim od pet slova, političkom logikom i govorenjem istine, koji je spletom raznih nesrećnih okolnosti došao u poziciju da bude premijer, nije jedina njegova neobičnost. Nekadašnji predsjednik Upravnog odbora Akreditacionog tijela Crne Gore, nakon što je odbio donaciju sto dvadeset hiljada vakcina, sa čitavom Vladom postrojenom u vrstu na podgoričkom aerodromu, dočekivao je premijerku Srbije, jer mu je donijela “neseser” tih istih vakcina protiv korone, komentarišući to što je jedini evropski premijer koji nije vakcinisan kazao je za sebe da “je medicinski fenomen”, da “ne zna zašto je to tako”, ali da mu “antitijela u organizmu rastu iako je nevakcinisan”. Takođe smatra da se planine mogu pomjerati vjerom, i da za to postoje fizički dokazi. Da “moramo zamijeniti onu proskulu (nije greška pri kucanju, rekao je “proskulu”) koja je bila pogrešna. Jer jedino “u zdravom duhu je zdravo tijelo a ne obratno” govorio je, između ostaloga, naš mudri premijer, koga je, po izjavi više prisutnih tome događaju, koaliciji Za budućnost Crne Gore, za lidera predstavio sveštenik Crkve Srbije Gojko Perović riječima: “Primite ovoga melemnoga čovjeka,”
Na slici (gore) članovi “Demokrata” partije Alekse Bečića, (dolje) Aleksa Bečić i Dritan Abazović
Za razliku od Fintcherovog filma čiji, je žanr drama – fantazija, “film” koji živimo u Crnoj Gori, što su ga zajedno režirale i producirale državne strukture Srbije i njene Crkve, obavještajne službe Rusije, ambasade Sjedinjenih Američkih Država, Velike Britanije i Njemačke (čije su diplomate, izvijesno je, lične interese stavili iznad interesa zemalja koje predstavljaju), žanrovski bi se mogao odrediti kao populistički somnambulizam sa elemenima tragikomedije.
I dok se čeka rasplet inicijatvie opozicije za izglasavanje nepovjeranja Vladi na sjednici zakazanoj za poneđeljak 13. decembra, koalicioni partneri vladajuće većine, poput Ilije Čvorovića upiru prstom jedni u druge, međusobno se optužujući za izdaju, aktuelna crnogorska stvarnost opasno prijeti da svojom apsurdnošću prevaziđe filmsku kreativnost. Jer mogućnost da plejada ovakvih likova upravlja državom, zaista djeluje isuviše fantastično, čak i za film. I šta da radi prosječno sluđeni Crnogorac u takvoj stvarnosti koja bi na filmu izgledala neuvjerljivo, s obzirom na to koliko je farsična, osim da kreira sopstvenu, još fantastičniju. Da popije nekoliko limenki Nikšićkog tamnog piva, pusti muziku koja će ga vještački uvesti u povišeno stanje svijesti slično hipnagogiji, stanju između jave i sna, kao kod REM faze kad se javljaju snovi, kada um vrti misli, ideje, sjećanja i emocije praveći slobodne i često udaljene asocijacije između različitih koncepata. Ali za razliku od REM faze, tokom hipnagogije dovoljno ste svjesni, bar djelimično, onoga šta se događa, zbog čega su mnogi umjetnici hipnagogiju smatrali stanjem tokom kojeg imaju najveću inspiraciju i riznicu ideja i kreativnosti.
Ali da bi ovo uspjelo, da bi sebe doveli u stanje vještačkog onirizma, osim Nikšićkog tamnog morate slušati nešto poput ovog muzičkog savršensva od 17 minuta i 31 sekunde. Zato stavite slušalice i pojačajte. Nikako ne kao na protestima pokreta “Odupri se 97000”, na kojima su se “vrtjele” pjesme – S.A.R.S.-a i Dubioze kolektiva, jer tako umjesto introspektivnih uvida možete postići jedino da, poput Miloša Krivokapića, jednog od prepoznatljivijih lica pokreta, od antivladinih protesta protiv korupcije “sletite” direktno u fotelju Odbora direktora CEDIS –a, državne firme koja je sa novim menadžmentom uspjela da za devet mjeseci akumulira 3,4 miliona eura gubitka. Što je s obzirom na činjenicu da kao državna kompanija ima monopolski položaj, zaista rezultat vrijedan divljenja.
“A good impression of myself
Not much to conceal
I’m saying nothing
But I’m saying nothing, with feel
I simply am not here
No way, I…
Shut up, be happy
Stop whining, please!”
Ako ste kombinujući tehniku Nikšićkog tamnog piva i psihodeličnog progresiv roka uspjeli da svijest dovedete u fluidno i hiperasocijativno stanje, do takozvanog aha! trenutka, onda ćete vidjeti Raja Leonida Mandića i njegovih trista srpskih Spartanaca, koji od “teškog” života izgledaju kao ruske babuške, a ne kao borci okaljeni u Gimnopedijama. Rajo je poslije isteka roka kojeg su dali koalicionim partnerima da se izjasne kane li im prepustiti Vladu na upravljanje, jurišajući bezglavo i hrabro na duboku državu, masone i Soroša, dao novi “posljednji” rok za ispunjenje svojih zahtjeva, inače će se naljutiti, možda.
Stvar je pokušao da smiri uvijek na kompromis spremni predsjednik Skupštine Aleksa Bečić, obučen pola u crnogorsku pola u srpsku narodnu nošnju, ukazujući na složenost trenuka, izgovarajući svoj partijski slogan – “pobjede a ne podjele”. “Svi ste na spisku, i ti, i ti, i ti što gledaš” – uključi se online u u raspravu iz ekskluzivnog objekta sa Svetog Stefana, ispijajući skupi šampanjac sa atraktivnim hostesama, potpredsjednik Vlade zadužen za sektor bezbjednsti Dritan Abazović, koji voli da ga zovu “Ruka pravde koja će stići pred svačija vrata”. Tad je na scenu nepozvan uletio Slaven Radunović, odjeven u dres Jovanke Radičević, govoreći prisutnima: “Dajemo vam još deset minuta, nećemo moći da kontrolišemo masu.“ što je prizor koji već zalazi na teritoriju košmara. Zato prije nego što utoneš u paralizu sna, opasno stanje iz kojeg se teško vratiti u stvarnost, prije nego sat okuca previše unazad, budi se Crna Goro. Vakat je!
Igor Radulović je rođen 8. 5. 1973. u Podgorici. Živi u Kolašin, gdje je zaposlen u Osnovnom sudu.
