Piše: Igor Radulović
Datum: 10.09.2020. u 20:40
Kategorija: Kritika političkog uma
Ovaj tekst pišem na nagovor mog dragog prijatelja Adnana Pejčinovića, za portal “Bosanska misao”, koji se bavi, ono kako ja razumijem, teškim poslom – borbom za očuvanje bosanskog i bošnjačkog kulturnog identiteta i nasljeđa i ukazivanja na važnost istog, te epistemiološkom dekonstrukcijom nametnutih narativa koji imaju za cilj da kulturu, kao krucijalni element za samoopstojost bošnjačke nacije i njene posebnosti u kontekstu tragičnih iskustava kroz ratna zbivanja devedestih godina prošloga vijeka, i okvira u kojem fukcioniše, ponište ili makar razvodne i obesmisle.
Ja ću ovom prilikom pokušati da iz svog ugla, kažem nešto o aktuelnom političkom, bezbjednosnom i istorijskom trenutku u kojem se nalazi Crna Gora, jer su problemi i izazazovi sa kojima se suočavamo kao društvo, država ili region, slični i povezani. Najviše istim centrom koji probleme indukuje i izvozi, a sve radi poznatih velikodržavnih ciljeva, čiji su rezultati više od stotinu hiljada mrtvih, milioni raseljenih i bezbroj unesrećenih, uključujući i sopstvene građane.
Bosanskohercegovačkoj javnosti je malo, ili skoro nimalo, poznato da zločinačka organizacija „Crna ruka“ nije zloupotrebljavala samo mladiće iz Bosne i Hercegovine („Mlada Bosna“) za ostvarenje političkih ciljeva Beograda, nego i iz Crne Gore. Tako je grupa crnogorskih studenata iz Beograda, nadahnuta velikosrpskim idejama, koja je sebe nazivali „pravašima“ i deklarativno bila za demokratiju, 1907. godine pokušala izvršiti udar na državne institucije i atentat na kralja Crne Gore, Nikolu I Petrovića, jer su ga smatrali „protivnikom ujedinjenja Srba“. Nakon što su „pravaši“, u nizu svojih nepočinstava, demolirali i štampariju i prostorije crnogorskog nedjeljnika „Narodna misao“ iz Nikšića, mještani toga grada došli su na Cetinje da izraze lojalonst svome kralju. Izvor: AntenaM
Kao William Cage (Tom Cruise) protagonista filma Doug Limana “Edge of tomorrow”, zadnjih nekoliko godina, zaglavljen u vremenskom paradoksu, iz kojeg sam vidio šta donsi budućnost, pokušavao sam upozoriti uspavane građane Crne Gore da projekat poznat kao „sprski svet“ nije ante portas, nego da nam je ušao u dnevnu sobu i kuhinju, i da nepozvani gost rovari po kući, koju kani izmijeniti do neprepoznatljivosti. Ko mu je otvorio vrata da uđe, pitate se? Nije jednostavano dati odogovor na to pitanje. Ali ko mu je danas glavni poslužitelj i oslonac, jasno je odavno i najnaivnijima. Pa i onima čija je mržnja prema bivšem režimu jača od sopstvenog racija, a naročito od ljubavi prema Crnoj Gori – Dritan Abazović i njegova URA.
Nominalno građanski, ekološki pokret, prozapadne politčke orjentacije, koji je formiran od strane vlasnika medijskog koncerna „Vijesti“, a u stvari pontonski most kojim su umarširale Putinove i Vučićeve medijske, obavješajne, političke i na kraju i paracrkvene trupe u formi nasilnoga ustoličenja Jovana Mićovića u Cetinjskom manastiru. Sve praćeno neviđenom medijskom propagandom Vučićevih trbuhozboraca koji, poput Hitlera koji je 1925. govorio za Austrijance da su Njemci, tako i oni Crnogorce negiraju i priznaju jedino kao poslušne Srbe, “sa kojima se treba jednom za vazda obračunati” kako izjavi srpski istoričar kojem se Mićović javno divi.
Dan pred parlamentarne izbore 2016. godine, lideri najveće srpske partije u Crnoj Gori, Demokratskog fronta, Andrija Mandić i Milan Knežević (na fotografiji) aktivno su učestvovali u pokušaju državnog udara u Crnoj Gori. Prvostepenom presudom su osuđeni na po pet godina zatvora, ali je Apelacioni sud prihvatio žalbe njihovih branilaca. Postupak je vraćen ponovo Višem sudu, kako je naznačeno u presudi, “pred potpuno izmijenjenim sudskim vijećem”. (Foto: Radio Slobodna Evropa)
Nasilna intronizacija Joanikija nije bio vjerski obred, nego čin pokazivanja političke moći, i simbolički pokušaj slamanja Crne Gore, na što Crnogorci, i svi drugi slobodoumni građani, nijesu mogli pristati. Zbog toga se i desio građanski protest 5. Septembra na Cetinju, a ne zbog pokušaja osujećenja bilo čijih vjerskih i religijskih sloboda, kako se gebelsovskom propagandom tehnikom pokušava predstaviti. Toga dana na Cetinju su branjene evropske i zapadne civilizacijske vrijednosti, a da apsurd bude potpun, nasilni dolazak Perića i Mićovića pred Cetinjski manastir izveden uz pomoć helikoptera NATO pakta, za koje je Mićović dvije godine ranije rekao – kako u Crnu Goru mogu doći samo kao okupatori.
I sve se to dešava na očigled ovdašnjih evropskih birokrata koji očigledno ne šalju realnu sliku događaja svojim državama i našim euroatlaskim prijateljima, koji ćute dok fanatizovani pobornici nove crnogorske vlasti na društvenim mrežama prijete Cetinju novom Srebrenicom.
A događaji poprimaju nepredvidljivi karakter koji mogu zapaliti čitavu regiju. Dok se naše gorljive i vazda na akciju spremne NVO, koje su integralni dio ove slagalice, ponašaju kao likovi iz anegdote iz jednog primorskog grada: u centru su znali od dosade i bezobrazluka, lokalni zgubidani i siledžije da, kad prođe neki par, priđu i udare djevojku u zadnjicu. Njen momak bi reagovao, a oni bi ga isprebijali, iz razonode. Reakcija jednog „snalažljivog“, poslije odigranog „performansa“ ostala je zapamćena. On je prišao djevojci i viknuo joj – šta diraš momke, sram te bilo, i sam je još jednom pripalio.
Dritan Abazović, lider Građanskog pokreta URA, omogućio je predstavnicima velikosrpske politike u Crnoj Gori da preuzmu vlast, a posredno i Srpskoj pravoslavnoj crkvi da 5. septembra oskrnavi Cetinjski manastir intorniziranjem mitropolita Joanikija u, za Crnogorce, svetom mjestu. Albanac po nacionalnosti, zagovornik građanske države, razvijanja ekološke svijesti, borbe protiv korupcije, aktivno omogućava ruiniranje crnogorskog nacionalnog identiteta. (Foto: Dnevni avaz)
I dok Crnogorci i dalje ne umiju da uče na tuđim greškama, kao što samosvjesna i pametna društva rade, što je još gore ne umiju ni na sopstvenim. Usud istorijskih izazazova nam se dešava iznova, nakon nešto više od vijeka, u različitim okolnostima ali sa istim protagonistima, i sa istim odnosom nekih „prijatelja“ i „saveznika“. A svi su nam signali „vrištali“ u lice. Paralele poput one između Bombaške afere iz 1907. i slučaja poznatog kao afera Državni udar iz 2016. bile su više nego znakovite, kao i umor i korupcija koji su zavladali kod vladajućeg establišmenta. Cinizam i gorko licemjerje loše selektovanih evropskih i američkih birokrata, koji se bave ovom problematikom, i njihovo ćutanje, ohrabrili su ponovo velikosrpski ekspanzionizam koji je, ime i taktiku mijenjao od „Načertanija“, „Homogene Srbije“, „Velike Srbije“ i „Memoranduma“, do aktuelnog „Srpskog sveta“ ali ćud i ciljeve nije nikad.
Kako god ga zvali, taj projekat nikad nije mogao imati većega uspjeha u Crnoj Gori bez pomoći domaćih konvertita i smutljivaca. S tim što su ovog puta kreatori iz Andrićevog venca i Francuske 8 shvatili da će im posao mnogo bolje završiti sujetnici i voluntaristi nego plaćenici. Ne zaboravite da je Crna Gora znala odnjiviti Andriju Radovića ali i Đura Draškovića! Nego jesmo li mi sa druge strane išta naučili, i šta ćemo, kao u naslovu kultne Zemekisove trilogije, poslije „povratka u budućnost“ zateći na ovom ponosnom kršu koji se stapa sa najljepšim parčetom Jadranskog mora – enklavu „srpskg sveta“ okupiranu i izdanu zemlju kojom se upravlja iz Kremlja, ili građansku, multikonfesionalnu, antifašisičku, mediteransku i evropsku Crnu Goru, otvorenu za sve ljude dobrih namjera, ostaje da se vidi. Ja čvrsto vjerujem u ovu drugu.
Rođen u 08. 05. 1973. u Podgorici. Živi u Kolašinu, gdje je zaposlen u Osnovnom sudu.
